در این دنیا کافه‌های زیادی وجود دارد. همین شهر خودتان را درنظر بگیرید. چندصدتا تا کافه در خیابان‌ها و کوچه‌های مختلفش هست و هر روز هم به تعدادشان دارد اضافه می‌شود، ولی شنیدن نام کافه‌ای که کمتر از دو متر است و لقب کوچک‌ترین کافه دنیا را دارد شاید عجیب به نظر برسد، کافه‌ای که برای رفتن به آن نیاز به بستن چمدان و رفتن به راه‌های دور نیست و در یکی از دالان‌های بازار تهران جا خوش کرده.
زمانی بود که تصور دیدن جواهرات سلطنتی، تاجی که فرح پهلوی بر سر می‌گذاشت، یا الماس و جواهراتی که نادر از دریای کوه نور با خود به ایران آورد، یا شمشیر شاهی محال بود. گنجینه‌ای که در پستوی کاخ‌ها نگه‌داری می‌شد و تنها راه تماشای آن همه شکوه خیره شدن به عکس‌ها و فیلم‌ها بود. اما حالا می‌توانی خودت را به خیابان فردوسی تهران برسانی و از نزدیک جواهراتی را که زمانی در دست شاهان بود ببینی. در جایی به نام موزه جواهرات ملی ایران.
کاخ سعدآباد موزه‌های کوچک و بزرگ زیادی دارد که واقعاً یک روز برای دیدن همه‌شان کم است و باید وقت بیشتری را بهشان اختصاص داد. اما در بین این همه، آشپزخانه سلطنتی کاخ که زمان درازی ورود افراد متفرقه به آن ممنوع بود، خود تبدیل به موزه‌ای مستقل شده و داستانی شنیدنی دارد.
در خیابان جمهوری، بین حافظ و فردوسی، نزدیک سر و صدای ماشین‌ها و موبایل‌فروشی‌ها، خیابانی قرار گرفته که چندان نسبتی با شلوغی‌ها و ازدحام اطراف ندارد. خیابان سی تیر، خیابانی که انگار گذشت زمان در آن تاثیری نداشته و به تکه‌ای از تاریخ می‌ماند. بیشتر از صد سال پیش قوام السلطنه، نخست وزیر دوره پهلوی در این نقطه از تهران خانه داشت. و به همین دلیل کل خیابان به نام او بود تا اینکه اوضاع متشنج شد، کابینه قوام سقوط کرد و خانه به محاصره مردم درآمد. به پاس قیام سی تیر ۱۳۳۱ تابلوی قوام جایش را به سی تیر داد و خیابان تبدیل شد به یادگار روزهای مشروطه.
تهرانی‌ها اعتقادات عجیبی درباره ساعت شمس‌العماره داشتند. مثلاً دو جغد نر و ماده بودند که در محفظه این ساعت لانه داشتند و شایع بود که هر بار ظاهر شوند، سلطنت تغییر می‌کند. ساعت شمس‌العماره قدیمی‌ترین ساعت تهران است. ملکه ویکتوریا به ناصرالدین شاه هدیه‌اش داد. و از آن زمان تا حالا بر برج شمس‌العماره جاخوش کرده. زمانی بود که مردم تهران با نگاه کردن به این برج ساعت را می‌فهمیدند. هر چیزی ممکن بود در حوالی‌اش خراب شود و از کار بیفتد ولی ساعت برج، نبض تپنده‌ی تهران بود، اگر از کار می‌افتاد دیگر نمی‌فهمیدی چقدر از روز گذشته و چقدر مانده. سرگذشت ساعت شمس‌العماره
یکی از توریستی‌ترین خانه‌های تهران خانه اتحادیه است. خانه‌ای که سالها درش به روی گردشگران بسته بود و فقط می‌شد از بیرون تماشایش کرد. مجموعه تلویزیونی دایی‌جان ناپلئون در همین خانه ساخته شد و از همان موقع دیگر به اسم خانه دایی جان ناپلئون معروف شد. اما دلیل اهمیتش فقط این نیست، خانه‌ی اتحادیه مکانی تاریخی و متعلق به دوره قاجار است. و ته کوچه‌ای بین خیابان فردوسی و لاله‌زار روزگار سپری می‌کند و هنوز برای خیلی از گردشگران ناشناخته است. خانه اتحادیه سالها در معرض فرسودگی و تخریب بود. و حالا چندروزی است که شهرداری آن را خریده تا مرمت کند و تغییر کاربری دهد. شاید به زودی درش به روی همه باز شود.
