بعضیها میگویند بلندترین شب سال فقط چند ثانیه با شبهای قبل و بعدش فاصله دارد، چرا اینقدر بهش بها میدهند و جوری میگویند بلندترین شب سال که انگار خودش اندازه یک شبانهروز طول میکشد و در پاسخ به این سوال که آیا واقعاً شب یلدا بلندترین شب سال است، مقالههای زیادی نوشته میشود. اما اگر قرار بود رسم و رسومات بر اساس انتظارات ذهن ما شکل بگیرند احتمالاً هیچ رسمی در جهان وجود نداشت.
تابستان در ایران بهترین فرصت برای سفر است و خانوادهها اغلب تصمیم میگیرند در این فصل به سفر بروند. با این حال آمارها میگویند فقط نیمی از خانوادههای ایرانی در طول تابستان بار سفر میبندند. آن نصف دیگر حتا یک بار هم از شهر و روستای خود خارج نمیشوند و چمدانشان حتا یک بار هم باز و بسته نمیشود. و تازه از بین کسانی که به سفر میروند، ۶۶ درصدشان خانهی آشناها و بستگانشان در شهرهای دیگر میمانند. یعنی بیشتر مردم اگر جایی آشنا و وابستهای داشته باشند تصمیم به سفر میگیرند و با هتل و مسافرخانه و اقامتگاه بیگانهاند. اولین دلیلش احتمالاً مشکلات اقتصادی است. مردم هتل را جایی لوکس میدانند، بدون اینکه نسبت به قیمتهای هر فصل و هتلهای مختلف کنجکاوی داشته باشند. ماندن در جایی که هیچ تعلقی بهش نداری، با مزاج ایرانی ما خیلی سازگار نیست.
یکی از توریستیترین خانههای تهران خانه اتحادیه است. خانهای که سالها درش به روی گردشگران بسته بود و فقط میشد از بیرون تماشایش کرد. مجموعه تلویزیونی داییجان ناپلئون در همین خانه ساخته شد و از همان موقع دیگر به اسم خانه دایی جان ناپلئون معروف شد. اما دلیل اهمیتش فقط این نیست، خانهی اتحادیه مکانی تاریخی و متعلق به دوره قاجار است. و ته کوچهای بین خیابان فردوسی و لالهزار روزگار سپری میکند و هنوز برای خیلی از گردشگران ناشناخته است. خانه اتحادیه سالها در معرض فرسودگی و تخریب بود. و حالا چندروزی است که شهرداری آن را خریده تا مرمت کند و تغییر کاربری دهد. شاید به زودی درش به روی همه باز شود.
همینگوی یکی از نویسندگانی است که به دلیل سفرهایی که کرده و کتابهایی که نوشته منبع الهام مهمی برای صنعت گردشگری و گردشگران است. او در کتاب «پاریس جشن بیکران» طوری این شهر را توصیف میکند که خواننده برای دیدن این شهر و قدم زدن در آن بیطاقت میشود. همینگوی یک نویسندهی همیشه مسافر بود. آثار بزرگش را در جایی دور از خانه و زادگاهش خلق کرد و پا به هرجایی میگذاشت اثر حضورش ماندگار شد. چنانکه شصت سال پس از مرگش گردشگران همچنان سراغ او و رد پایش را در شهرهای دور و نزدیک میگیرند و حالا صاحب موزههای بسیاری است که زمانی اقامتگاه و خانهاش بودند.
۲۹ سپتامبر یعنی هفتم مهر روز جهانی قهوه است. زمانی بود که تهران ۱۵۰ هزارنفر جمعیت داشت اما صاحب ۴۵۰ قهوهخانه بود. و بیشتر از هر کار دیگری، شغل قهوهخانهداری رایج بود. حالا هم قهوهخانهها وجود دارند اما بیشتر از آنکه قهوه سرو کنند، قلیان چاق میکنند و قهوه را باید در کافهها خورد.
دنیا پر شده از جاهای عجیب و غریب. عجیب و غریب بودن البته تنوع موضوعی زیادی دارد و سرآغاز به وجود آمدن شاخههای مختلف گردشگری است. عجیبها زیادند، در همه جای جهان پراکندهاند و گردشگران هم مشتری همیشگی آنها. هر چه مکانی عجیب و غریبتر باشد میل به دیدن آن از نزدیک بیشتر است. این صفت میتواند مربوط به جغرافیا و طبیعت جایی، یا دلیلش وجود دست ساخته های بشری باشد. یا اصلاً مربوط به قانونهای نامتعارفی باشد که در بقیهی جهان نمونهاش را نمیبینیم. مثلا شهری در سوئیس وجود دارد که در آن به آدمهای متقاضی برای خودکشی کمک میکنند. و شاخه ای از توریسم به اسم توریسم خودکشی به وجود آمده. اما جاهایی هم هست که مردن را در آن ممنوع اعلام کردهاند. مگر مردن دست خود آدم است که ممنوع باشد؟ بیتوجه به اینکه آیا انسان برای مردن از خود اختیاری دارد یا نه، چهار نقطه از جهان وجود دارد که به آدمها اجازهی مردن نمیدهد.
