شهر: تهران

فرودگاه مهرآباد تهران یکی از شلوغ‌ترین فرودگاه‌های ایران است. جایی که گریه و خداحافظی‌های زیاد و خنده‌های از ته دل زیادی را به خود دیده. چند سالی‌ست که فقط پروازهای داخلی از این فرودگاه انجام می‌شود، بنابراین از شدت آن گریه‌ها و خنده‌ها هم کاسته شده.

در تهران جاهایی هستند که می‌توان چند دقیقه‌ای از شهر و دود و دمش دور شد و در آنها آرام گرفت. جاهایی که از جاده پرپیچ و خمی می‌گذری. و آن بالا که برسی شهر با چراغ‌های روشن خانه‌ها و خیابان‌هایش کمی دورتر ایستاده. جایی که اسمش لویزان است؛ ساکت و آرام و سرسبز.

همیشه لازم نیست برای گشت‌وگذار در طبیعت بلیط هواپیما بخریم یا راه دوری برویم. اگر ساکن تهران باشیم، با چند ساعت رانندگی می‌توانیم به دیدنی‌های جذابی برسیم. یکی از این دیدنی‌ها هم روستای وردیج است که بین تهران و کرج قرار گرفته. این روستای زیبا و پر رمز و راز مخصوصا در روزهای تابستان، مقصد خوبی‌ست برای فرار از گرما و پاییزش هم دیدنی‌ست. آدمک‌های سنگی عجیبی که شاید شبیه‌شان را جایی ندیده باشیم، وردیج را جذاب‌تر هم کرده‌اند.

بعضی‌ها فکر می‌کنند فقط در بهار و تابستان می‌شود تفریح کرد. این عده معمولا زمستان‌ها به بخاری می‌چسبند و منتظر بهار می‌مانند؛ اما گروهی هم هستند که حتی در سردترین روزهای ماه هم از خانه بیرون می‌زنند. چند کیلومتر که از تهران دور شویم دیگر هیچ‌چیز شبیه به این شهر دودگرفته و پرترافیک نیست. وقتی به زمین برفی دیزین می‌‌‌رسیم سفیدی کوه‌ها چشم را می‌زند و این برای ما که فوقش یک یا دو روز در سال برف می‌بینیم اتفاق نادری است.

خیابان جمهوری برای بیشتر ما خیابانی‌ست شلوغ که با موبایل‌فروشی‌ها و پاساژهایی مثل علاء‌الدین و چهارسو معنا پیدا می‌کند. خیابانی که هر وقت روز که بروی جای سوزن انداختن ندارد، ولی در بین این همهمه و شلوغی می‌رسیم به خیابان سی تیر، تاریخ زنده پایتخت و موزه آبگینه.