شهر: تهران

کافی است از هیاهوی میدان پانزده خرداد و شلوغی بازار دل بکنی و قدم به داخل این حصار قدیمی بگذاری؛ ناگهان همه‌چیز عوض می‌شود. صداها محو می‌شوند. به جای بوق و فریاد، صدای آرامش‌بخش فواره‌ها به گوش می‌رسد و به جای سیمان و آهن، چشمت به رقص رنگ‌ها روی کاشی‌های چند صد ساله می‌افتد. اینجا گلستان است؛ جایی که تاریخ ایران، با تمام تناقض‌های شیرین و تلخش، زیر سقف‌های آینه‌کاری‌شده و در هوای باغ‌های دل‌انگیزش آرام گرفته است. در این مقاله با هم در تالارهای کاخ گلستان قدم می‌زنیم، برای شنیدن داستان‌هایی که هنوز در انعکاس آینه‌ها و طرح کاشی‌ها زنده است. کاخ گلستان کجاست؟ یکی از باشکوه‌ترین کاخ‌های تهران، کاخ گلستان است که در قسمت شمالی میدان پانزده خرداد در تهران قرار دارد و این خیابان، آن را از بازار بزرگ تهران که درست روبرویش است، جدا می‌کند. این همسایگی در گذشته خیلی مهم بود. اینجا در واقع مرکز اصلی شهر قدیم یا همان «ارگ سلطنتی» به حساب می‌آمد. به همین خاطر، مهم‌ترین مرکز سیاسی (کاخ) و مهم‌ترین مرکز اقتصادی (بازار) درست کنار هم قرار داشتند و چهره اصلی تهران قدیم را می‌ساختند. تاریخچه کاخ گلستان داستان تاریخچه کاخ گلستان بسیار قدیمی‌تر از آن است که به نظر می‌رسد.

فرودگاه مهرآباد تهران یکی از شلوغ‌ترین فرودگاه‌های ایران است. جایی که گریه و خداحافظی‌های زیاد و خنده‌های از ته دل زیادی را به خود دیده. چند سالی‌ست که فقط پروازهای داخلی از این فرودگاه انجام می‌شود، بنابراین از شدت آن گریه‌ها و خنده‌ها هم کاسته شده.

در تهران جاهایی هستند که می‌توان چند دقیقه‌ای از شهر و دود و دمش دور شد و در آنها آرام گرفت. جاهایی که از جاده پرپیچ و خمی می‌گذری. و آن بالا که برسی شهر با چراغ‌های روشن خانه‌ها و خیابان‌هایش کمی دورتر ایستاده. جایی که اسمش لویزان است؛ ساکت و آرام و سرسبز.

همیشه لازم نیست برای گشت‌وگذار در طبیعت بلیط هواپیما بخریم یا راه دوری برویم. اگر ساکن تهران باشیم، با چند ساعت رانندگی می‌توانیم به دیدنی‌های جذابی برسیم. یکی از این دیدنی‌ها هم روستای وردیج است که بین تهران و کرج قرار گرفته. این روستای زیبا و پر رمز و راز مخصوصا در روزهای تابستان، مقصد خوبی‌ست برای فرار از گرما و پاییزش هم دیدنی‌ست. آدمک‌های سنگی عجیبی که شاید شبیه‌شان را جایی ندیده باشیم، وردیج را جذاب‌تر هم کرده‌اند.

بعضی‌ها فکر می‌کنند فقط در بهار و تابستان می‌شود تفریح کرد. این عده معمولا زمستان‌ها به بخاری می‌چسبند و منتظر بهار می‌مانند؛ اما گروهی هم هستند که حتی در سردترین روزهای ماه هم از خانه بیرون می‌زنند. چند کیلومتر که از تهران دور شویم دیگر هیچ‌چیز شبیه به این شهر دودگرفته و پرترافیک نیست. وقتی به زمین برفی دیزین می‌‌‌رسیم سفیدی کوه‌ها چشم را می‌زند و این برای ما که فوقش یک یا دو روز در سال برف می‌بینیم اتفاق نادری است.