«محله کلیمی‌ها»، «اودلاجان»، «عودلاجان»، «سرچال» و … . این‌ها اسامی مختلفی‌ست که عودلاجان را با آن صدا می‌زنند. محله‌ای که همزمان با انتخاب تهران به عنوان پایتخت تشکیل شد و امروز از یک کوچه معمولی به یک شهر-موزه تبدیل شده است.
کاشان، جز بوی گل و گلابش با عمارت‌ها و خانه‌های زیبایش شناخته می‌شود. خانه‌هایی که هرکدام داستانی دارند و ما را به گذشته‌ها می‌برند. انتخاب‌های زیادی برای اقامت در این شهر تاریخی هست، اما بی‌شک یکی از جذاب‌ترین اقامتگاه‌ها و هتل های کاشان، خانه راهب کاشان است.
غذاهای ایرانی باوجود ادویه‌ها و مزه‌های متنوعی که دارند، دهان هر آدم گرسنه و سیری را آب می‌اندازند. غذاهای محلی کرمانشاه هم از این قاعده مستثنی نیستند، غذاهایی که روغن حیوانی در پخت آنها جایگاه ویژه‌ای دارد.
۱۳۱ کیلومتر مانده به اصفهان، از یزد و ابیانه که بگذریم به نطنز می‌رسیم. جایی که تحفه‌اش گلابی‌ست. و مثل کاشان، خانه‌های تاریخی زیادی دارد که یکی‌شان خانه تاریخی توسلیان است. این خانه حالا یکی از معدود اقامتگاه‌های بومگردی این شهرستان است. شهرستانی که برخی از نطنزی‌ها می‌گویند اندازه یک کف دست بیشتر نیست.
اصفهان، شهری توریستی‌ست و به همین خاطر تعداد زیادی هتل و مسافرخانه را در خود جای داده که بعضی‌هایشان اسم و رسم زیادی دارند و جاذبه‌ای توریستی محسوب می‌شوند. بهترین هتل‌های اصفهان بیشتر در بافت تاریخی این شهر قرار دارند و اگر بخواهیم هتل اصفهان در نزدیکی چهار باغ، اطراف زاینده‌رود یا جلفا پیدا کنیم، کارمان چندان سخت نیست.
بعضی از غذاهای ایرانی را همه جا می‌شود پیدا کرد، مثل کباب، آبگوشت، قورمه سبزی یا قیمه. اما غذاهای سنتی ایرانی هم هستند که در بعضی شهرها بیشتر پخته می‌شوند.
