دسته بندی: ایرانگردی

مسافران عموماً اقامت در جاهای قدیمی، خانه‌های تاریخی و هتل‌هایی را به جاهای دیگر ترجیح می‌دهند. و اصلاً خود این مکان‌ها تبدیل می‌شوند به پررنگ‌ترین انگیزه‌ی سفر. نه تنها به شهری تاریخی سفر کرده‌ای بلکه در جایی تاریخی، با معماری منحصربه‌فرد اقامت داری و عیش سفرت کامل می‌شود. در ایران قدیمی‌ترین هتل‌ها را می‌توان بیشتر در سه شهر اصفهان و یزد و کاشان جست. این دو شهر که پر از خانه‌های تاریخی سالم هستند این موقعیت را داشته‌اند که برخی از آنها را به هتل تبدیل کنند. رویه‌ای که اگر در شهرهای دیگر هم به کار گرفته شود هم بنا را از تخریب و فرسودگی و بی‌استفاده بودن نجات می‌دهد. و هم باعث جذابیت بیشتر شهر برای گردشگران داخلی و خارجی می‌شود. چه بسیار خانه‌ها، عمارت‌ها و کاروانسراهایی که بر اثر بی‌توجهی از بین رفتند یا در آستانه‌ی ویرانی هستند. اما می‌توانستند با تغییر کاربری تبدیل به محبوب‌ترین مکان‌ها برای گردشگران شوند. معرفی تاریخی‌ترین هتل‌های ایران می‌تواند وسوسه‌ی اقامت در آنها را در شما بیدار کند. و به استفاده‌ی بیشتر از این گنجینه‌ی ارزشمند بینجامد.

دوره ساخت کاروانسراها در ایران به دوره صفویه برمی‌گردد. شاه عباس یکم که تصمیم به بازسازی و احیای جاده ابریشم گرفته بود، ساخت کاروانسراها را در دستور کار قرار داد. و تا آنجا که می‌توانست برای احداث آنها معماران کارکشته را به کار گرفت. به طوری که یکی از شاهکارهای معماری ایران را کاروانسراهای آن و شکوه طاق‌ها، حجره‌ها و اندرونی‌ها و بیرونی‌های متعددش می‌دانند. و شاه عباس صفوی را بانی احداث کاروانسراها در ایران. درست است که در گذشته دور کاروانسرا بیشتر مورد استفاده طبقه اعیان یا حکومتی‎ها بوده. اما این روزها از هر طبقه و منطقه‌ای که باشیم می‌توانیم چند روزی را در کاروانسرهایی که بازسازی شده و کاربری هتل را پیدا کرده‌اند به سر کنیم. و قدم در دل تاریخ بگذاریم. در اینجا مروری داریم به کاروانسراهایی که بازسازی شده و کاربری هتل را پیدا کرده‌اند.

بعضی‌ها می‌گویند بلندترین شب سال فقط چند ثانیه با شبهای قبل و بعدش فاصله دارد، چرا این‌قدر بهش بها می‌دهند و جوری می‌گویند بلندترین شب سال که انگار خودش اندازه یک شبانه‌روز طول می‌کشد و در پاسخ به این سوال که آیا واقعاً شب یلدا بلندترین شب سال است، مقاله‌های زیادی نوشته می‌شود. اما اگر قرار بود رسم و رسومات بر اساس انتظارات ذهن ما شکل بگیرند احتمالاً هیچ رسمی در جهان وجود نداشت.

تابستان در ایران بهترین فرصت برای سفر است و خانواده‌ها اغلب تصمیم می‌گیرند در این فصل به سفر بروند. با این حال آمارها ‏می‌گویند فقط نیمی از خانواده‌های ایرانی در طول تابستان بار سفر می‌بندند. آن نصف دیگر حتا یک بار هم از شهر و روستای ‏خود خارج نمی‌شوند و چمدانشان حتا یک بار هم باز و بسته نمی‌شود. و تازه از بین کسانی که به سفر می‌روند، ۶۶ درصدشان ‏خانه‌ی آشناها و بستگانشان در شهرهای دیگر می‌مانند. یعنی بیشتر مردم اگر جایی آشنا و وابسته‌ای داشته باشند تصمیم به سفر می‌گیرند و با ‏هتل و مسافرخانه و اقامتگاه بیگانه‌اند. اولین دلیلش احتمالاً مشکلات اقتصادی است. مردم هتل را جایی لوکس می‌دانند، بدون ‏اینکه نسبت به قیمت‌های هر فصل و هتل‌های مختلف کنجکاوی داشته باشند. ماندن در جایی که هیچ تعلقی بهش نداری، با مزاج ‏ایرانی ما خیلی سازگار نیست. ‏