۲۹ سپتامبر یعنی هفتم مهر روز جهانی قهوه است. ‏زمانی بود که تهران ۱۵۰ هزارنفر جمعیت داشت اما صاحب ۴۵۰ قهوه‌خانه ‏بود. و بیشتر از هر کار دیگری، شغل قهوه‌خانه‌داری رایج بود. حالا هم قهوه‌خانه‌ها وجود دارند اما بیشتر از آنکه قهوه سرو کنند، ‏قلیان چاق می‌کنند و قهوه را باید در کافه‌‎ها خورد.

دنیا پر شده از جاهای عجیب و غریب. عجیب و غریب بودن البته تنوع موضوعی زیادی دارد و سرآغاز به وجود آمدن شاخه‌های مختلف گردشگری است. عجیب‌ها زیادند، در همه جای جهان پراکنده‌اند و گردشگران هم مشتری همیشگی آنها. هر چه مکانی عجیب و غریب‌تر باشد میل به دیدن آن از نزدیک بیشتر است. این صفت می‌تواند مربوط به جغرافیا و طبیعت جایی، یا دلیلش وجود دست ساخته های بشری باشد. یا اصلاً مربوط به قانون‌های نامتعارفی باشد که در بقیه‌ی جهان نمونه‌اش را نمی‌بینیم. مثلا شهری در سوئیس وجود دارد که در آن به آدم‌های متقاضی برای خودکشی کمک می‌کنند. و شاخه ای از توریسم به اسم توریسم خودکشی به وجود آمده. اما جاهایی هم هست که مردن را در آن ممنوع اعلام کرده‌اند. مگر مردن دست خود آدم است که ممنوع باشد؟ بی‌توجه به اینکه آیا انسان برای مردن از خود اختیاری دارد یا نه، چهار نقطه از جهان وجود دارد که به آدم‌ها اجازه‌ی مردن نمی‌دهد.

تهران شهری برای پیاده‌روی نیست. ممکن است به‌قصد پیاده‌روی بیرون بیایید. ولی به‌ جایی برسید که ‌مجبور شوید سوار ماشین شوید چون پیاده‌روها یا تمام شده‌اند. یا خیلی باریک شده‌اند و فقط برای عبور یک گربه‌ی لاغر مناسبند یا اینکه‌ به ‌پارکینگ تغییر کاربری داده‌اند.