در ایران جاده‌های زیادی وجود دارد، ولی این نظر خیلی‌هاست: هیچ جاده‌ای به پای چالوس نمی‌رسد. چالوس، جاده خاطره‌انگیزی‌ست و آنقدر شما را در دل پیچ‌هایش چپ و راست می‌کند تا مطمئن شود به اندازه کافی بهتان خوش گذشته.
آنچه در این مطلب خواهید خواند:
جاده چالوس کجاست؟
جاده چالوس بهترین مسیر برای دسترسی به شهرهای غربی مازندران و شرقی گیلان است. بیشتری‌ها برای رفتن به کلاردشت، عباس‌آباد، نور و … جاده چالوس را انتخاب می‌کنند. برای قرار گرفتن در این جاده باید وارد اتوبان تهران-کرج شویم. اگر از تهران می‌رویم باید قبل از پل فردیس به سمت راست بپیچیم. کلاههای حصیری آویزان از مغازه‌ها در اول مسیر خبر می‌دهند که راه را درست آمده‌ایم.
پرطرفدار بودن جاده چالوس باعث شده که راه‌های دسترسی به جز خودرو شخصی هم داشته باشد. برای مثال از ترمینال آزادی می‌توانیم سوار اتوبوس‌های چالوس شویم. علاوه بر آن تاکسی‌های تهران- چالوس در میدان آزادی از همین جاده می‌گذرند. تاکسی‌های میدان حافظ در کرج هم ما را به این جاده می‌رسانند. جاده‌ای که زیبایی‌اش باعث شده پرترافیک هم باشد و پیچ و خم‌هایش سالانه صدها نفر را به کام مرگ می‌کشاند.
این جاده، جزو سرسبزترین‌هاست و رودخانه و آبشارهای مسیرش باعث می‌شود مدام دل‌مان می‌خواهد ماشین را کنار بزنیم و هوایی تازه کنیم، باد در موهایمان بپیچد و دل‌مان نخواهد سفرمان به اتمام برسد.
جاذبه‌های جاده چالوس
رونق جاده چالوس به امروز و دیروز نیست. ناصرالدین‌شاه آنقدر عاشق این مسیر بود که برای خودش در شهرستانک کاخی ساخت. در فیلم‌های قبل از انقلاب هم تصویر سیاه و سفید این پیچ‌وتاب‌ها به‌مان نشان می‌دهد که مردم برای تفریح به دل این جاده می‌زدند. جاده چالوس به صورت مستقل از شهر چالوس برای خودش جذابیت‌هایی دارد که در روزهای تعطیل خیلی‌ها را به سمت خود می‌کشاند.
رستوران‌های چالوس
رستوران‌ها و سفره‌خانه‌های مسیر که بعضی‌هایشان روی رودخانه ساخته شده‌اند و عمدتا غذاهای کبابی سرو می‌کنند یکی از جذابیت‌ها برای صبحانه و ناهار روزهای جمعه‌اند. خیلی‌ها هم صرفا برای خوردن یک کاسه آش دوغ بعد از تونل کندوان دل به این جاده می‌زنند.
رستوران میرزایی قبل از سد کرج و در کیلومتر ۹، رستوران حاج وهاب در آتشگاه، رستوران ارکیده در کیلومتر ۱۲ و رستوران آبی بعد از تونل کندوان جزو بهترین رستوران‌های جاده چالوس هستند. در منطقه آسارا و قبل از روستای کلاک هم بستنی معروف دهاتی را پیدا می‌کنیم که جزو معروف‌ترین‌ها در این جاده است. منطقه آسارا به دلیل باغ‌های زیادی که دارد، یکی از مناطق تفریحی جاده چالوس به حساب می‌آید.
پل خواب
قبل از کندوان، پلی به اسم پل خواب قرار گرفته که رودخانه خروشانی از آن می‌گذرد. بیشتری‌ها این منطقه را برای چادر زدن انتخاب می‌کنند.
ولشت
یکی دیگر از دلایل افتادن در مسیر جاده چالوس، جاذبه‌هایی مثل دریاچه ولشت است. برای رسیدن به این دریاچه باید بعد از مرزن‌آباد وارد جاده مرزن‌آباد- کلاردشت بشویم و بعد از۱۰ کیلومتر رانندگی به سمت جاده ولشت حرکت کنیم. کل این مسیر ۲۳ کیلومتر است و در یک روز بدون ترافیک رفتن به آن ۵۰ دقیقه زمان می‌برد. این دریاچه، جزو دریاچه‌های آب شیرین است و ماهیگیری هم از تفریح‌های رایج کنار آن است.
کلاردشت
در همین مسیر رسیدن به دریاچه ولشت، به جای اینکه از جاده کلاردشت خارج شویم می‌توانیم مسیر را ادامه بدهیم تا به جنگل‌های مازیچال، عباس‌آباد، آزو، مجل و یا آبشار آکاپل برسیم.
کندلوس
بعضی‌ها کمی بعد از مرزن‌آباد به سمت روستای کندلوس منحرف می‌شوند. کندلوس، روستایی‌ست با قدمت چهارهزار ساله. این روستا هم خودش دیدنی‌ست و هم طبیعتش. آبشار کندلوس، نزدیک به این روستاست و از ارتفاع ۱۰ متری و از بالای کوهی سرسبز به زمین می‌ریزد.
ونیز ایران
۲۵ کیلومتر بعد از شروع جاده چالوس با روستایی به نام واریان روبرو می‌شویم. جایی که امروز بستر سد کرج است، قبلا بخشی از این روستا بوده، ولی از وقتی سد ساخته شد بخشی از روستا هم به زیر آب رفت و همین موضوع باعث شد تا برای ساکنان روستا راهی به جز راه آبی وجود نداشته باشد. گردشگران کمی تا به حال موفق به دیدن این روستا شده‌اند و همین هم اینجا را مرموز کرده.
آبشار نوجان و خور
در کیلومتر ۱۵ جاده چالوس می‌توانیم به سمت فرعی آبشار نوجان منحرف شویم و ۱۰ کیلومتر بعد به این آبشار برسیم. یکی دیگر از تفریح‌های جاده چالوس این است که به سمت فرعی خوزنکلا بپیچیم و با ادامه مسیر به سمت خور، آبشاری به همین اسم و قدیمی‌ترین چنار ایران را در امام‌زاده حسین (ع) ببینیم.
سوغاتی چی بخریم؟
مسیر برگشت برای خیلی‌ها یعنی خرید سوغاتی. تعداد این مغازه‌ها نزدیک به شهر چالوس و یا مرزن‌آباد بیشتر است؛ اما با این حال از وقتی وارد جاده چالوس می‌شویم تا موقع برگشت، مسیرمان پر از فروشگاه‌های زیتون است. مغازه‌هایی که چند دبه بزرگ زیتون‌های پرورده و غیر پرورده را دم در گذاشته‌اند و با قیمت ارزان‌تری نسبت به زیتون‌های بسته‌بندی، می‌فروشند.
در هرکدام از این مغازه‌ها، کلوچه‌های لاهیجان هم پیدا می‌کنیم. لواشک‌های آلو جنگلی قرمز یا لواشک کیوی به رنگ سبز یکی از چیزهایی‌ست که باید امتحان کنیم. ترشی‌جات یکی دیگر از سوغاتی‌های شمال است که در مغازه‌های بین راه چالوس به وفور پیدا می‌شود؛ ترشی پرتقال‌های کوچک، هندوانه ابوجهل، گوجه سبز، آناناس و از همه مهم‌تر ترشی سیر که بیشتر با ماهی خورده می‌شود.
سوغاتی‌های جاده چالوس فقط خوردنی نیست؛ صنایع دستی اینجا حرف اول را می‌زند. نمدمالی‌ها شبیه فرش‌های کوچکی هستند که از کوبیدن پشم گوسفند درست می‌شوند. بعضی از زنان دیگر هم گلیم می‌بافند و آن را در این مغازه‌ها می‌فروشند.
بخشی از کار و کاسبی زنان این منطقه هم با حصیربافی راه می‌افتد که با خرید سبدها و کلاههای حصیری به این کسب و کار کمک می‌کنیم، البته ناگفته نماند که برای خرید بعضی‌هایشان باید پول خوبی هم بپردازیم.
عکس‌ها: خبرگزاری ایرنا و ایسنا
دسته:جاذبه
نظری ثبت نشده